Nabyte

Czarodziej przemieniający się w zwierze bez utraty ludzkiej świadomości. Bardzo rzadka i trudna do opanowania umiejętność, a przy tym niezwykle niebezpieczna. Aby stać się animagiem, należy się tego intensywnie uczyć około pięciu lat. W inny sposób nie można zdobyć owej zdolności. Zwierzę w jakie zamieniać się będzie czarodziej, nie jest w stanie sam sobie wybrać. Przypada mu takie, z jakim może się najbardziej utożsamiać. W postaci zwierzęcej czarodziej jednak nie jest w stanie ani mówić, ani rzucać zaklęć.
Zaklęcia, których używa się bez wypowiadania na głos ich formuł. Nie ostrzega się przeciwnika jakiego rodzaju magii chce się użyć. Do pozyskania tej zdolności prowadzi usilna praca nad sobą, a nawet wtedy wielu potrafi co najwyżej używać tylko bardzo prostych czarów. Ścisła dyscyplina i opanowanie pozwala kontrolować moc. Zdolność ta daje dużą przewagę w walce, poprzez możliwość szybkiej kontry czy też obrony, należy jednak pamiętać, że jakikolwiek czar rzucony bez różdżki nie będzie miał pełni tej mocy, co rzucony z różdżką.
Wilkołak to istota magiczna występująca na całym świecie. Można się w niego zmienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich lub urodzenia się wilkołakiem. Nie znaleziono jeszcze na to lekarstwa, ale ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły wydatne, gorsze symptomy przemiany (Wywar Tojadowy). Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej zamienia się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, wilkołaki atakują wyłącznie ludzi, nie atakują jednak zwierząt. Wilkołaki mają wysoko rozwinięte kończyny, którymi powalają przeciwnika, krótką sierść i długi pysk wyposażony w ostre jak brzytwa zęby, którymi gryzą swoje ofiary. Rzadko zdarza się, żeby wilkołaki zabijały. Przez miesiąc wilkołak jest w ludzkiej postaci, nie różni się niczym od innych ludzi, lecz przy pełni zmienia się w podobne do wilka stworzenie stojące na dwóch tylnych kończynach nie przypominające niczym człowieka.
Legilimencja to zdolność wydobywania uczuć i wspomnień z drugiej osoby. Chcąc ochronić się przed „wtargnięciem” do umysłu trzeba nauczyć się Oklumencji. Ktoś kto bardzo dobrze opanuje legilimencję może np. wykryć czy ktoś mówi prawdę, czy kłamie. Potrzeba wielu lat męczących praktyk. Nie zawsze przynoszą oczekiwane efekty.